Woensdag 14; Srebrenica.
De laatste excursie dag stond op het programma. De ontbijtploeg had bij de supermarkt extra boodschappen gehaald, omdat de kerels een Lupa (lunchpakket) moesten maken.
William sprak de club nog eenmaal aan tijdens het laatste appèl, omdat alles opgeleverd moest worden. Huisjes, kantine, keuken en natte groep moest inspectie proof’ zijn. Zo geschiedde.
De rit naar Srebrenica duurde 3 uur. Onderweg werd wederom een ‘korte stop’ gehouden voor toiletbezoek en koffie.
William reed in z’n eigen auto achter de bus aan, omdat hij donderdag vanuit Tuzla weer terug gaat naar Lisicici.
Bij de ingang van de voormalige enclave stopte de bus. Daar nam William plaatst in de bus. Ik reed in zijn auto achter de bus aan. De reden hiervoor was om de club te vertellen wat er precies op de route naar Bratunac, Potocari en Srebrenica was gebeurd.
Zo reed de bus langzaam voorbij een voormalige garage waar exercities hebben plaatsgevonden. Je kunt het je niet voorstellen!!!
Om 13:00u nam de dezelfde gids, van vorige week, ons weer mee voor de rondleiding. Daar kregen we wederom het verhaal over de periode 1992-1995. O.a werd verteld hoe de oorlog was ontstaan, dat er in die periode genocide hebben plaatsgevonden en de rol van onze Dutchbat soldaten.
Daarna werd de film afgespeeld. In deze film wordt stilgestaan bij een week in ‘juli 1995’ De beelden kwamen hard binnen en waren hartverscheurend.
Na de film liepen we eerst naar het achterste deel van de accufabriek, waar de tentoonstelling is.
In de hal vertellen de verschillende pilaren het verhaal. O.a. de vluchtroute naar Tuzla, via de bergen/ grotten. Ook ligt er een glazen plaat met 100 schoenen die symbool staan voor de barre tocht die de mannen hadden afgelegd.
Daarna nam William ons mee naar het hoofdkwartier van het gebouw. Wat ook diende als kantoor en slaapvertrek. Hier vertelde hij het echte verhaal, over het hoe en wat! En de rol van de Nederlandse media.
Na het bekijken van de verschillende foto’s, video fragmenten en lokalen verlieten we het terrein.
In tegenstelling tot vorige week, reden we ditmaal wel richting het dorp Srebrenica. Op de route kwamen we langs het gebouw waar destijds de B-Cie gelegerd zat. Ook reden we door de straat waar Mladic met zijn leger stond toen de oorlog uitbrak. Die beelden hadden we net daarvoor in de film gezien. Surrealistisch.
Nadat we Srebrenica achter ons hadden gelaten, stopte we bij het herdenkings-begraafplaats complex.
Ditmaal had William geregeld dat de groep een paar vragen mocht stellen aan een oude Dutchbat veteraan, die in de tijd van de oorlog bij ‘OP Mike’ waarnam. Het contact werd gelegd via een videocall.
Vooraf had de groep 3 vragen voorbereid.
De veteraan beantwoordde 2 gestelde vragen recht uit z’n hart. Je voelde dat het echt binnenkwam bij de club. Zo vertelde hij ook over de mooie momenten die hij had meegemaakt, ondanks de vreselijke tijd.
Zwaar onder de indruk van zijn verhaal verlieten we vredig het terrein.
Twee uur later kwamen we aan in Tuzla voor onze laatste nacht. Na het inchecken liepen we met z’n allen naar het diner.
Als afsluiter van de geweldige tweede week, genoten we van het heerlijke eten in het restaurant.
De avond werd afgesloten met een drankje op de hoek van het plein van Tuzla.
Morgen gaan we terug naar Nederland.
Dobro veče.