Een dag van bezinning, avontuur en herinnering.
Vandaag was het de rustdag in ons programma. Een dag waarop iedereen zijn eigen pad mocht kiezen, maar waarop we – ieder op onze eigen manier – opnieuw verbonden waren met het land, de mensen en de geschiedenis.
Onze vrijwilligers waaierden uit over Bosnië en Herzegovina. Sommigen trokken naar Sarajevo en dwaalden door de smalle straatjes van Baščaršija, waar geschiedenis in iedere steen leeft. Anderen zochten de stilte van Srebrenica op, waar de wonden van het verleden voelbaar blijven maar waar hoop groeit uit herinnering. Weer anderen bezochten Mostar, met haar beroemde brug als symbool van veerkracht. En een kleine groep koos voor het ongerepte Lukomir, het hoogstgelegen en meest afgelegen dorp van het land – alsof de tijd er heeft stilgestaan.
Een grote groep liet zich meevoeren door de stroom van de Neretva. In rubberboten trotseerden ze de rivier, lachend, schreeuwend, soms met een bonkend hart. Samen werkten ze zich door het wilde water, vol adrenaline.
’s Avonds kwamen we weer samen. Moe maar voldaan, vol verhalen, indrukken en ervaringen. Om exact 22 uur volgde het moment van stilte. Onze Circle of Remembrance.
Waarbij we stil stonden bij iedereen die we missen. vrienden, familie, geliefden – mensen die op een of andere manier deel waren van ons leven of ons project. Eén voor één, schoten we
vuurpijlen de hemel in. Felle strepen licht in de donkere nacht, als een boodschap: we denken aan jullie, we dragen jullie mee, altijd.
Het was een dag van uitersten. Van avontuur en rust. Van lachen en herinneren. Van samen zijn – met elkaar en met hen die er niet meer zijn.
Prachtig geschreven! Een dag die iedereen bij zal blijven!