Woensdag 07; Srebrenica.
De ochtendroutine was zoals alle andere dagen. Opstaan, ontbijt, corvé en koffers inpakken voor de GROP studenten. Deze studenten keren niet meer terug op de verblijfslocatie.
Iedereen was op tijd beneden, zodat we stipt om 09:00 u wegreden. De rit naar Srebrenica duurde ongeveer 3 uur. Onderweg werd nog een ‘korte stop’ gehouden voor toiletbezoek en koffie. Daarna vervolgden we onze weg.
Rond 13:00 u kwamen we aan bij de voormalige accu fabriek. Daar kon iedereen om z’n gemak genieten van de meegebrachte lunch.
Om 13:30 u werden we door onze locale gids meegenomen naar binnen. Daar kregen we eerst een praatje over de periode 1992-1995. O.a werd verteld hoe de oorlog was ontstaan, dat er in die periode genocide hebben plaatsgevonden en de rol van onze Dutchbat soldaten.
De gids was in de tijd van de oorlog zelf 13 jaar en heeft die periode dus van dichtbij meegemaakt. De groep luisterde aandachtig en stelde na zijn verhaal nog een aantal vragen ter verduidelijking.
Daarna werd de film afgespeeld. In deze film wordt stilgestaan bij een week in ‘juli 1995’ De beelden kwamen hard binnen en waren hartverscheurend.
Na de film nam de gids ons mee naar het voorste deel van de loods, dat destijds diende als slaapvertrek en CP.
Hedendaags dienen deze lokalen als museum/ tentoonstelling. In de verschillende vertrekken wordt je meegenomen in het totale plaatje van destijds. Foto’s en beelden spreken voor zich. INDRUKWEKKEND.
Daarna nam de gids ons mee naar de acculoods. In de hal vertellen de verschillende pilaren het verhaal. O.a. de vluchtroute naar Tuzla, via de bergen/ grotten. Ook ligt er een glazen plaat met 100 schoenen die symbool staan voor de barre tocht die de mannen hadden afgelegd.
De groep bracht daarna een bezoek aan het herdenkings-begraafplaatscomplex in Srebrenica dat is opgericht ter ere van de slachtoffers van het bloedbad in Srebrenica in 1995. Hier liggen meer dan 6000 slachtoffers. Jaarlijks worden er nog mensen begraven die geïdentificeerd zijn. We stonden stil bij alle gevallen slachtoffers. De familienamen staan allemaal op de stenen platen gegraveerd.
Sommige van de slachtoffers waren nog geen 15 jaar oud!
De groep kreeg de gelegenheid om nog vragen te stellen aan onze gids. Dat maakte het verhaal compleet.
Onder de indruk van alles wat we hadden gezien en gehoord, verlieten we vredig het terrein.
Twee uur later kwamen we aan in Tuzla voor onze laatste nacht. Na het inchecken liepen we met z’n allen naar het diner.
Als afsluiter van de geweldige week, genoten we van het heerlijke eten in een restaurant.
De avond werd afgesloten met een drankje op de hoek van het plein van Tuzla.