Vrijdag 15 november 2024 in de woorden van Daphne & co
Vandaag konden we een halfuurtje later opstaan, om 7.30 uur zat iedereen half dood aan het ontbijt. Om 8.00 uur alle ingepakte koffers in de bus en op naar Sarajevo. Onderweg kregen we een tour van onze topreisleider Dieuwertje. We reden op hoge bergen vol met besneeuwde bomen waar natuurlijk vol enthousiasme gefotografeerd werd. We reden naar de olympische schans. Dit was een erg indrukwekkende plek. Er waren her en der nog sporen te zien van de oorlog. Er stond ook een podium. Tijdens de olympische spelen in 1984 werden mensen hier gehuldigd en tijdens de oorlog werden hier mensen vermoord, wat een contrast. We hadden ook vrije tijd om daar even rond te lopen. Sommige mensen klommen met gevaar voor eigen leven de schans op, waar de val partijen maar niet ophielden en de anderen keken naar de mooie omgeving.
Daarna gingen we door naar hotel Igman. Dit was heftig om te zien, want je zag nog veel schade. Voor de oorlog was het een hotel, maar daar is niks meer van te zien. We liepen het hotel binnen om de schade te bekijken, maar we moesten uitkijken waar we liepen. De kans dat er nog mijnen lagen was aanwezig. Er waren plekken afgezet met flesjes, tape of plastic. De uitleg doe wij kregen over hoe het eraan toe ging was erg indrukwekkend.
Daarna reden we door naar de stad Sarajevo. Studenten hadden de keuze om zelf te lunchen of samen met de docenten. Daarna kregen we vrije tijd, dit betekende natuurlijk één ding.. SHOPPEN. De één ging naar de modernste winkels, denk hierbij aan de Zara of Stradivarius, en de ander zocht de souvenirs winkeltjes op.
Deze week hadden we een secret angel, een persoon die je extra goed in de gaten moest houden en iets aardigs voor moest doen. Denk hierbij bijvoorbeeld aan complimentjes geven of die persoon helpen. We kregen dan ook de opdracht om voor je secret angel een souveniertje te kopen.
Rond 16.30 uur was het tijd om te verzamelen. Nina was ook aanwezig, dus we namen voor de laatste keer afscheid van haar. Daarna, hup de bus in, op naar het vliegveld. Het was een haasten omdat het inchecken op zijn Bosnisch ging, waarna we als uitgedroogde druiven in het vliegtuig zaten. Aangekomen in Brussel stond de bus al klaar, instappen en 2,5 uur later waren we weer in Utrecht. Dit was een onvergetelijke week!
