2423 ROC MN POW

Donderdag 14 november 2024 in de woorden van David & co

De dag begon vroeg. Bij velen ging de wekker om 06:30 en daarna om 07:00 aan het ontbijt. Rond 07:30 gingen we richting Oaza om de laatste dingen te verven en alles voor te bereiden voordat de kinderen die komen voor de grote verrassing van de ruimte. Alles ging goed en iedereen werkte super hard mee. Niemand stond stil en iedereen was goed bezig. Toen Nina onze lunch, met broodjes die over het algemeen groter waren dan de kinderen, kwam brengen was ze echt super blij en heel tevreden over wat we met z’n allen hebben gedaan. Later waren de kinderen er en daar waar zij dinsdag schuw waren voor de grote Nederlandse mensen, kwamen ze nu super blij binnen. Samen met de kinderen hebben we het laatste gedeelte afgemaakt: een boom met handjes waarvan wij de stam zijn en de kinderen de bladeren. Er was ook een belangrijke meneer die een taart voor ons kwam brengen en heel blij was met wat wij dat de ruimte hebben gemaakt. Het was een feestje met de kinderen waarbij wij ook een mooie cadeau kregen van Nina. Om 16:00 gingen de kinderen naar huis en dus moesten wij afscheid nemen van de kinderen. Het is toch best wel raar, want iedereen besefte dat ze deze kinderen nooit meer zullen zien. We hebben alle kinderen een bellenblaas en een foto van de groep gegeven en het is mooi om te zien hoe blij zij met zoiets kleins zijn. Na het afscheid met de kinderen, was het ook tijd voor ons om afscheid te nemen van Oaza. We hopen dat we een mooie plekje hebben achtergelaten voor al deze lieve kinderen.

Daarna gingen we op bezoek bij een moskee in het dorp. Dit was voor velen van ons de eerste keer en dit was heel bijzonder en mooi. Daarna gingen wij naar Amićii een plek met een indrukwekkende geschiedenis. We kwamen daar bij een momument aan met 116 namen erop. De namen staan voor de mensen, waarvan ook kinderen, die in 1993 door een massamoord zijn omgekomen. Daarna gingen we weer richting het restaurant en werd benadrukt dat we de plaatsnaam vooral niet moesten benoemen, waarbij de realisatie kwam hoe gevoelig alles nog ligt in Bosnië.

Na het eten hadden we ons dagelijks steentje en pareltje moment van de dag om stil te staan bij alles wat wij hebben beleefd die dag. Daarna hadden we de avond weer voor onszelf. Velen gingen gelijk richting bed na de lange dag, een enkeling doet nog wat spelletjes en wanneer bijna iedereen op bed ligt worden er nog twee door de docenten opgejut voor een snelle sprintrace in de kou. Ook daarna gingen zij richting de kamers… moe, maar allemaal heel voldaan.